Γενικά έχω έναν κανόνα όταν πρόκειται να κάνω review σε άλμπουμ από μπάντες που δεν έχω ξανακούσει. Ποτέ δεν κοιτάω τι παίζουν πριν το ακούσω μόνος μου, για να μην εξαλείψω εντελώς το στοιχείο της έκπληξης. Βλέποντας λοιπόν το ομολογουμένως όμορφο εξώφυλλο και ακούγοντας την ambient εισαγωγή του άλμπουμ, τίποτα δε θα με προϊδέαζε για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. To Γαλλόφωνο Καναδικό τρίο παίζει καθαρό black metal και παρά το αρχικό μου μειδίαμα, το κάνει και αρκετά καλά. Δυνατό και ωμό όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις το 4ο άλμπουμ των Forteresse έχει και μπόλικα ψήγματα ατμόσφαιρας, τα οποία δημιουργούνται μόνο από τις παγωμένες μελωδίες της κιθάρας. Ωραίες εισαγωγές που δίνουν το κατάλληλο έναυσμα στον avant garde ορυμαγδό που ακολουθεί. Η ένσταση μου σε τέτοιου είδους άλμπουμ πάντως παραμένει η ίδια. Εντάξει καταλαβαίνω πως ο συγκεκριμένος ήχος εμπεριέχει κάτι από cult μέσα του, αλλά ρε παιδιά μια καλύτερη παραγωγή δεν θα χάλαγε και τόσο πια την true– ίλα που θέλετε να βγάλετε από μέσα σας. Έλεος πια με παραγωγές τύπου ‘’πετάω τη μπάντα σε ένα πηγάδι παρέα με όργανα και ενισχυτές και ηχογραφώ με μηδέν πηγές από ένα κασετοφωνάκι Casio και ότι γράψουμε’’. Σίγουρα η αισθητική μου διαφέρει από αυτή των black metallers και προφανώς αυτοί θα το εκτιμήσουν διαφορετικά από εμένα. Όπως και να χει η πρώτη ύλη παραμένει αξιόλογη, η απεικόνιση της είναι αυτή που μου τα χάλασε.
6,5/10
Γιώργος Τσινάνης