Φίλοι μου αναγνώστες, αναγνώστες φίλοι μου! Πόσο μου λείψατε μονάχα να ξέρατε. Επιστροφή σε παλιές καλές συνήθειες, λοιπόν, με το πρώτο μου review μετά από μήνες να αφορά τη νέα δουλειά των Kris Barras Band, “Death Valley Paradise”. Πριν όμως καταπιαστούμε με το ουσιαστικό κομμάτι, οι Kris Barras είναι ένα βρετανικό rock συγκρότημα.
Ξεκίνησαν το 2015 και μόλις κυκλοφόρησαν το τέταρτο studio album τους. Αποτελούνται από τους Kris Barras στα φωνητικά (ναι, ο γνωστός Kris Barras, πρωταθλητής στο MMA), Josiah Manning σε πλήκτρα/κιθάρα/μπάσο, Kelpie Mckenzie στο μπάσο και Billy Hammett στα τύμπανα. Έχουν παίξει στο πλευρό των Bon Jovi, Black Stone Cherry, Beth Hart, Joanne Shaw Taylor κ.α.
Θα το θέσω απλά και λιτά. Μόλις απέκτησαν καινούργιο μέλος στο fun base τους. Γιατί; Οι λόγοι αρκετοί αλλά θα σας αναφέρω τους πιο χαρακτηριστικούς. Ναι μεν είναι μια ακόμα rock μπάντα αλλά, προσωπικά τουλάχιστον, αρκετό καιρό τώρα δεν έβρισκα κάποιο συγκρότημα που να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Άκουγα ανά διαστήματα καινούργιες μπάντες αλλά ήταν η μία πιο αδιάφορη από την άλλη. Τους έλειπε αυτό το «κάτι», που λέμε, για να ξεχωρίσουν.
Εν προκειμένω το «κάτι» βρέθηκε και δόθηκε και με το παραπάνω. Τα κομμάτια του “Death Valley Paradise” είναι ευδιάθετα και γεμάτα ενέργεια. Άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο, όλα τους όμως έχουν τον δικό τους χαρακτήρα. Μιλάμε για 11 τραγούδια στο σύνολο, που η διάρκειά τους βρίσκεται ανάμεσα στα τρία με πέντε λεπτά. Τόσο όσο δηλαδή. Δε σε κουράζουν, δε σε αφήνουν με τη χαρά μετά από ένα λεπτό.
Πρόκειται κυρίως για radio-friendly μελωδίες, οπότε καταλαβαίνετε πως πηγαίνει το πράγμα. Τα riffs γενικότερα είναι αρκετά πιασάρικα, αλλά η εισαγωγή του “Long Gone” είναι κολλημένη στο μυαλό μου εδώ και αρκετές ώρες. Πρόκειται για ένα κομμάτι με μερικά blues/country στοιχεία. Το λατρεύω όταν γίνεται ένας συνδυασμός σαν και αυτόν σε τυπικά rock κομμάτια.
Τα φωνητικά, από την άλλη, με άφησαν με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενώ αντικειμενικά η φωνή του Kris είναι πάρα πολύ καλή, από ένα σημείο και μετά περνούσαν σχεδόν απαρατήρητα. Είναι λίγο flat. Κάνει κάποια γυρίσματα και μερικά γρέζια που θυμίζουν τον αγαπημένο Jon Bon Jovi, χάνονται όμως από τη μελωδία. Ξαναλέω, δεν είναι άσχημα, ούτε χάλια. Θέλουν απλώς λίγη καλύτερη διαχείριση. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα δεύτερα φωνητικά στην όλη υπόθεση, γιατί κατάφεραν και εξισορρόπησαν τα βασικά.
Μπορεί να υστερούν ελάχιστα στη φωνή, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, έχουν όμως ποιότητα στο σύνολο. Δεν είναι κακοδουλεμένος δίσκος, ούτε φάνηκε να μην τους ενδιαφέρει τι θα δώσουν στο κοινό για αυτό και θα έχουν τη στήριξή μου. Καλύτερη διαχείριση είπαμε, όχι για τα σκουπίδια.
7/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com