Με το περσινό απλά συμπαθητικό “Poison In Black” να είναι ακόμα φρέσκο στ’ αυτιά μου, έκπληκτος διάβασα πως οι Ιταλοί heavy/power metallers αντικατέστησαν τον Alex Sonato με τον “πολύ” Fabio Lione (ναι, αυτόν των Rhapsody Of Fire κλπ. κλπ.) και μάλιστα είχαν έτοιμο και το νέο τους album. Όχι ότι τους είχα και σε μεγάλη εκτίμηση αλλά η προσθήκη ενός τραγουδιστή του βεληνεκούς του Lione όσο να ’ναι τους δίνει μια άλλη αίγλη. Ακούγοντας το album αρκετές φορές, το συμπέρασμα που βγήκε από μέρους μου είναι ένα: Άλλαξε ρούχα ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Η μπάντα απέβαλλε το υπερβολικό Priest meets Primal Fear meets Halford band ύφος του προηγούμενου album και “έντυσε” τον ήχο της μ’ ένα συμφωνικό prog/heavy κουστούμι. Η άνωθι παροιμία κολλάει στο γεγονός του ότι η μπάντα παρά τις όποιες αλλαγές έκανε προφανώς για να το πάει προς το καλύτερο, αποτυγχάνει ξανά να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα διότι συνθετικά είναι μια από τα ίδια. Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό για να τα λέμε και με τ’ όνομά τους τα πράγματα. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν (πχ. το “The Answer”), η παραγωγή του Sascha Paeth (α, ρε Fabio με τα κονέ σου) είναι υποδειγματική, αλλά με τέσσερα άντε επειδή είμαι καλός άνθρωπος πέντε απλά καλά τραγούδια από τα έντεκα που περιλαμβάνει το “Countdown To Revenge”, δεν πας πουθενά. Εν κατακλείδι είναι μια κυκλοφορία σαν όλες τις άλλες του είδους και τίποτα περισσότερο. Εν συγκρίσει με το “Poison In Black” πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο ,θα προτιμήσω το “Countdown….”. Μια φωνή μέσα μου, μου λέει να τους βάλω κάτι παραπάνω αλλά επειδή γενικότερα δεν χαρίζομαι σε κανέναν δεν μπορώ να βάλω περισσότερο από….
6.5/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
